De Zenuwen…ken jij ze ook wanneer je gaat spreken voor een grote of kleine groep waarvan je de deelnemers nog niet eerder hebt ontmoet? Sta je er echt bij stil? Of heb je de gedachte, het moet gewoon gebeuren, kom op stel je niet aan!

Hier ben ik nog even aan het doorlezen hoe ik mijn training wil vormgeven. De zenuwen gieren door mijn lijf. En dat alles vlak voordat de deelnemers binnenkomen. Mijn manier is eerst ‘in mijn hoofd bezig te gaan’: Welke inhoud wil ik centraal gaan stellen? vraag ik mezelf streng af. Ik heb wel een idee opgeschreven, alleen weet ik ook dat ik zal gaan improviseren. Zoals wel vaker. Hoogstwaarschijnlijk zijn mensen niet allemaal even gelijkgestemd, spelen er verwachtingen mee, komen er vragen, zijn er verschillende gevoelens en behoeftes die ruimte nodig hebben…Iedereen wil zich gezien en gehoord voelen. Ja en dat is voor mij evenzo belangrijk. Maar heb ik wel ruimte voor alle deelnemers over terwijl al die zenuwen en twijfels over mijn aanpak door mijn hele lijf gieren?

Die zenuwen die ik voel kan ik intellectueel niet kalmeren. Mijn gedachtes vinden geen landingsbaan daarbinnen…Oh jee, nog 15 minuten en ze komen binnen…

Ik besluit mijn laptop dicht te klappen en mijn ogen te sluiten. Een soort meditatie. Ik ga even op de bank liggen. Ik bekijk mezelf nu van binnen. Dit kost soms echt even tijd. Deze keer bij mij 15 minuten, voordat ik in mezelf ‘land’ en zelf-connectie voel:

1. Ik sluit mijn ogen…
2. Ik observeer de situatie feitelijk: ik ga zometeen mensen ontmoeten en ga introduceren wat geweldloze communicatie is…
3. Ik neem een zaklamp en kijk rond naar wat er aan gevoelens in mij leven. Ik licht ze aan en zie: Zenuwen, spanningen, angst, zorgen, onzekerheid…
4. Ik neem ruimte om gedachtes die in me opkomen te belichten. Ik denk dingen als ‘je zult wel weer teveel tegelijk willen vertellen, mensen zullen je onprofessioneel vinden en te fladderig…’
5. Dan klinkt zelf-empathie door de ruimte: Lieverd, achter deze gedachten en onplezierige gevoelens liggen mooie onvervulde behoeftes te wachten op jou. Wat als je de gedachtes even in hun jakhalzen-mand legt, ze een knuffel geeft, ze diep dankt voor hun misschien wat verwarrende boodschap, en je terugkeert naar je echte gevoelens? Ik geef mijn groezelige Jakhals een aai, vind ‘m eigenlijk wel ontroerend, en zoek dan direct mijn gevoelens weer op, mijn meer realistische raadgevers. Shit, ik voel me nog steeds zenuwachtig en onzeker…
6. Okay…Ik voel me onzeker…Wat zou ik nu graag willen? Als ik heel eerlijk ben dan kan ik zeggen dat ik juist zo’n behoefte heb aan verbinding, acceptatie, communicatie, aandacht, uitwisseling/ betrokkenheid, eigenheid en wederkerigheid, evolutie, groei, bijdragen aan een duurzame wereld, geven…
7. Ik besluit mezelf een verzoek te doen: Ben ik bereid dit alles te vertellen, te delen in alle eerlijkheid en kwetsbaarheid, aan de deelnemers? Mijn zelf-empathie kalmeert mijn angst realiseer ik me! Da’s fijn zeg…
8. Ik check nog eens hoe ik me nu voel: lichter, opgelucht, vol vertrouwen, ontroerd, dankbaar, nieuwsgierig… Ik voel me ook vitaler en vol vertrouwen dat ik capabel ben dit allemaal gewoon te gaan doen en radicaal eerlijk te zijn in mezelf.
9. Ik adem diep in door mijn neus, en uit via mijn mond…En open mijn ogen en daar staat al iemand met een nieuwsgierige blik voor me 🙂

Hoe is dat voor jou? Wil jij je verhaal delen?